Derty Serwis to specjalistyczna firma świadcząca usługi odgrzybiania likwidacji wilgoci i osuszania

niedziela, 10 czerwca 2012

Podatnośc budynków na korozję biologiczną ( zawilgocenie i zagrzybianie )

Niemal wszystkie materiały budowlane – a zwłaszcza materiały pochodzenia roślinnego – wymagają systematycznego zabezpieczania przed czynnikami atmosferycznymi, biologicznymi i ogniem. Remonty bieżące budynków: usuwanie usterek prowadzących do zawilgoceń i prace zabezpieczające, powinny być ponawiane co kilka-kilkanaście lat, stosownie do trwałości środków impregnacyjnych, farb i powłok zewnętrznych oraz warunków, w jakich te materiały pracują.
 
■ Trwałość drewna
Naturalna odporność drewna jest właściwością gatunkową i zależy od za­wartości w drewnie związków twardzielo­wych, garbnikowych i żywic, które unie­możliwiają lub ograniczają rozwój mikroorganizmów. Związki te gromadzą się w wewnętrznej części pnia, wysycają tkankę drzewną i tworzą tzw. twardziel. Drewno twardzielowe w sposób natural­ny jest kilkakrotnie trwalsze od drewna bielastego.
Na podstawie testów laboratoryjnych ustalono, że różne gatunki drewna pracu­jące w tych samych niekorzystnych wa­runkach mają różną trwałość:
• drewno bardzo trwałe – nie ulega zmianom przez 25 lat (niektóre gatunki liściaste z Afryki, Ameryki i Azji);
  • drewno trwałe – 15 do 25 lat (dę­bowe);
  • drewno umiarkowanie trwałe – 10 do 15 lat (modrzewiowe, sosnowe);
  • drewno mało trwałe – 5 do 10 lat (świerkowe, jodłowe, wiązowe);
  • drewno nietrwałe – do 5 lat (jawo­rowe, topolowe, bukowe).
Zwiększenie trwałości drewna moż­na uzyskać przez jego impregnację, czyli powierzchniowe lub wgłębne nasy­cenie tkanki drzewnej preparatami che­micznymi. Stosuje się dwie podstawowe metody impregnacji: bezciśnieniową i ci­śnieniową.
W metodach ciśnieniowych środki impregnacyjne wtłaczane są w drewno po uprzednim wyssaniu powietrza. Metody te stanowią jeden z podstawowych procesów technologicznych w zakładach wytwarza­jących uodpornione produkty drzewne dla budownictwa, kolejnictwa i przemysłu.
Metody bezciśnieniowe to: smaro­wanie, opryskiwanie, kąpiel, zastrzyki oraz metody dyfuzyjne.
Na głębokość wnikania impregna­tów w drewno ogromny wpływ ma bu­dowa anatomiczna różnych gatunków drewna. Znane jest nieprzyjmowanie impregnatów przez twardzielowe drew­no dębu, sosny lub przez tzw. fałszywą twardziel buka. Materiałem trudnym do impregnowania może być również drewno świerka i jodły po spadku jego wilgotności poniżej poziomu nasycenia włókien (28%) – należy zatem impre­gnować je zaraz po ścięciu i szybkim przetarciu.
■ Środki ochrony drewna
Zaostrzenie przepisów ochrony śro­dowiska w krajach Unii Europejskiej i w Polsce spowodowało wyeliminowanie preparatów zawierających związki arse­nu, rtęci, DDT, HCH. Jednocześnie ograniczono produkcję środków zawie­rających związki fenolu (PCF i PCF- Na), fluoru i chromu, a w ograniczo­nym zakresie będą stosowane jeszcze przez jakiś czas związki trójbutylocynowe (TBTO). Jako całkowicie nieszko­dliwe dla środowiska mają przyszłość preparaty zawierające związki boru (grzybobójcze i owadobójcze) oraz czwartorzędowe związki amoniowe (grzybobójcze). Do ochrony drewna przed owadami stosowane są ostatnio pyretroidy.
Właściwości środków ochrony drew­na muszą odpowiadać jakości wymaga­nej przez normę PN-76/C- 04906 „Środ­ki ochrony drewna; ogólne wymagania i badania “.
Środki ochrony drewna można podzie­lić na trzy podstawowe grupy:
  • do zabezpieczania drewna,
  • do zwalczania szkodników biolo­gicznych,
  • do zabezpieczania przed ogniem.
Do preparatów zabezpieczających
drewno należą zarówno impregnaty kla­syczne, jak i środki impregnacyjno-dekoracyjne oraz powłoki zabezpieczające, czyli farby i lakiery.
Wartość grzybobójcza impregnatów maleje z czasem na skutek wymywania przez wodę oraz pod wpływem czynni­ków atmosferycznych: tlenu, dwutlenku węgla, zanieczyszczeń powietrza i pro­mieniowania UV, a w wypadku prepa­ratów zawierających związki fluoru – również soli wapnia. Ich trwałość moż­na przedłużyć wykonując dodatkowo powłoki ochronne z odpowiednich farb lub lakierów odpornych na czynniki at­mosferyczne i agresywną atmosferę. Można również zastosować środki im- pregnacyjno-dekoracyjne tworzące na powierzchni drewna cienką powłokę la­kierową.
Jak zabezpieczać budynek przed przyspie­szonym niszczeniem?
  • Na etapie projektowania:
Zadbać o poprawne zaprojektowanie izola­cji termicznych, przeciwwodnych i przeciw­wilgociowych oraz właściwą wentylację i ogrzewanie pomieszczeń.
  • Podczas budowy:
Stosować materiały o właściwościach zgod­nych z odpowiednimi normami, m.in. w za­kresie ich wilgotności; nie wbudowywać materiałów wilgotnych i nie dopuszczać do zawilgacania materiałów już wbudowanych; Wszystkie elementy drewniane tj. stolar­kę, elementy konstrukcyjne, dachówkę (gont), boazerię, ścianki działowe itp. zabez­pieczać odpowiednimi preparatami chro­niącymi przed szkodnikami biologicznymi i ogniem;
Elewacje budynków murowanych, dachów­kę ceramiczną i cementową oraz inne murowane i nie osłonięte fragmenty zewnętrzne zabezpieczać preparatami hy­drofobowymi;
Elementy stalowe i żelbetowe zabezpie­czać przed ogniem i korozją preparatami antykorozyjnymi i przeciwogniowymi.
  • W trakcie eksploatacji budynku: Chronić konstrukcje murowane i drewnia­ne przed stałym zawilgacaniem i bezpo ­średnim działaniem czynników atmosfe­rycznych – stosując lakiery, farby i inne materiały wykończeniowe;
Przegląd i zabezpieczanie budynku ponawiać co kilka, kilkanaście lat.

Co robić, jeśli w budynku pojawił się grzyb, pleśń lub owady?
  • Wezwać fachowca, który na podstawie ro­dzaju zniszczeń ustali przyczyny ich wystę­powania oraz konieczny zakres zabezpie­czeń; dla większych budynków – zlecić wykonanie ekspertyzy.
  • Prace remontowo-odgrzybieniowe można wykonywać samodzielnie, jednak pod nadzorem osoby uprawnionej. Wykonaw­stwo można również zlecić specjalistycz­nej pracowni zajmującej się odgrzybianiem budynków. Warto przy tym pamiętać, że zawilgocony i zagrzybiony budynek wyma­ga kompleksowego remontu, uwzględnia­jącego nie tylko odgrzybienie, ale również osuszenie i zabezpieczenie przed dalszym zawilgacaniem.
Przegląd budynku i remonty bieżące nale­ży ponawiać co kilka, kilkanaście lat, za­bezpieczając konstrukcje murowane i drew­niane przed ponownym zawilgoceniem i bezpośrednim działaniem czynników atmo­sferycznych.
■ Zabezpieczanie drewnianych elementów konstrukcji
Drewno konstrukcyjne i tarcica zaraz po przywiezieniu na budowę powinny być pod­dane impregnacji, a następnie — przed wbu­dowaniem – wysezonowane w zadaszonych sztaplach do stanu powietrzno-suchego.
Do impregnacji elementów konstruk­cji stropów, ścian i ścianek drewnianych oraz deskowania najlepiej wybrać nie­szkodliwe dla ludzi preparaty solne ty­pu INTOX. Impregnację można prze­prowadzać metodą kąpieli zimnej, kilkukrotnego malowania lub opry­skiwania.
Konstrukcje drewniane (dachowe) po­winno się dodatkowo zabezpieczać sto­sownie do wymogów przeciwpożarowych – kompleksowymi środkami solnymi (np. FOBOS M2F), pęczniejącymi farbami emulsyjnymi (np. MOWICHRON, KROMOS) lub specjalistycznymi masa­mi przeciwogniowymi.
■ Odgrzybianie budynków
W walce z korozją biologiczną budyn­ków stosuje się – oprócz działań ochron­nych – również działania naprawczo-remontowe, takie jak: odgrzybianie drewna i murów lub zwalczanie owadów w ele­mentach drewnianych.
Odgrzybianie wbudowanych ele­mentów drewnianych porażonych przez grzyby podstawkowe przeprowa­dza się wyłącznie wówczas, gdy uszko­dzone zostały jedynie fragmenty kon­strukcji. Po ociosaniu uszkodzonej warstwy zewnętrznej, pozostałe pora­żone fragmenty materiału poddaje się wielokrotnemu nasycaniu środkami grzybobójczymi, a następnie konstruk­cję wzmacnia się i uzupełnia zaimpre­gnowanym drewnem. Dobór środka grzybobójczego uzależniony jest mię­dzy innymi od wilgotności drewna (np. do drewna zawilgoconego nie należy stosować preparatów oleistych).
Odgrzybianie murów porażonych na wskroś przez grzyby podstawkowe odby­wa się następująco:
  • usuwa się sznury, grzybnię i owoc- niki grzyba;
  • zbija tynk i usuwa zaprawę ze spo­in – na głębokość 1-3 cm;
  • wierci w murze otwory do iniekcji – średnicy 10-20 mm, pod kątem 30-45° i na głębokość 8-15 cm (około 40 szt/m2 ściany) – jednostronnie lub obustronnie zależnie od grubości muru;
  • nasyca się mur fungicydem przez wlewanie środka grzybobójczego do otwo­rów;
  • zasklepia otwory zaprawą z dodat­kiem fungicydu;
  • nakłada pierwszą warstwę nowego tynku z dodatkiem fungicydu.
■ Zwalczanie owadów
Owady żerujące w konstrukcjach drewnianych można zwalczać metodami chemicznymi, fizycznymi oraz metodami biologicznymi, które dotychczas nie są stosowane w Polsce.
W metodach chemicznych do ni­szczenia jaj, larw i chrząszczy używane są insektycydy płynne i gazowe. Jedy­nym preparatem płynnym dopuszczo­nym w Polsce do zwalczania owadów w budownictwie jest ANTOX W, który łączy w sobie właściwości dezynsekcyjne i ochronne.
Zwalczanie owadów żerujących w konstrukcjach drewnianych, których tkanka została już w znacznym stopniu uszkodzona, polega na usunięciu zni­szczonej warstwy zewnętrznej i następ­nie – kilkukrotnym smarowaniu tych elementów ANTOXEM W lub przy­kładaniu do nich tamponów nasyco­nych tym środkiem. Dla zwiększenia skuteczności dezynsekcji, drewno nasą­czane preparatem przykrywa się folią po każdym zabiegu.
Dezynsekcję elementów mniejszych, zabytkowych bez warstwy malarskiej lub konstrukcji z nielicznymi widocznymi żerowiskami można ograniczyć do wstrzy­kiwania środka owadobójczego bezpo­średnio w otwory wylotowe lub w otwo­ry specjalnie wywiercone.
Specjalistycznym preparatem gazo­wym przeznaczonym do zwalczania owadów w drewnie jest ROTANOX.
Gazowaniem całych budynków wolno sto­jących zajmuje się Zakład Zwalczania Szkodników Żywności w Warszawie.
W metodach fizycznych do zwalczania owadów w drewnie wykorzystuje się m.in. podwyższoną temperaturę, promieniowanie podczerwone emitowane przez strumień pod­grzanego powietrza, promienie gamma i in­ne. Nie mają natomiast zastosowania do te­go celu promienie Roentgena. Duże elementy po ich wymontowaniu z konstrukcji można poddawać dezynsekcji np. w suszarniach do drewna (podwyższona temperatura), zaś mniejsze elementy – w komorze jonizacyj­nej (promieniowanie gamma).
■ Osuszanie budynków
Równolegle z pracami odgrzybieniowy- mi należy przeprowadzać osuszanie budyn­ków. Podstawową czynnością powinno być odcięcie budynku od źródeł zawilgocenia, a zatem – wykonanie odpowiednich izolacji przeciwwodnych i przeciwwilgociowych. Jedną z najczęstszych przyczyn zawilgoce­nia budynków jest brak lub zły stan technicz­ny poziomych izolacji przeciwwilgociowych w murach fundamentowych, który powodu­je podsiąkanie wód kapilarnych powyżej poziomu tych izolacji. Podcinanie budynku i wykonanie izolacji tradycyjnej nie jest moż­liwe, gdy mury są stare lub zbyt grube. Wówczas można jednak zastosować inne rozwiązania:
  • obniżyć poziom wód gruntowych wo­kół obiektu (drenaż);
  • ograniczyć lub odciąć podsiąkanie ka­pilarne w murach wykonując:
  • pionowe ścianki osuszające,
  • poziome przepony przeciwwilgociowe z substancji hydrofobowych, żelu krzemiano­wego, związków polikrzemianowych itp.;
  • zatrzymać proces podsiąkania kapilar­nego w murach wykorzystując do tego celu fa­le elektromagnetyczne pola ziemskiego oraz fale innych częstotliwości.
Zazwyczaj metody klasyczne łączy się z metodami nowoczesnymi — izolację pionową wykonuje się tradycyjnie, natomiast podsią­kanie kapilarne likwiduje się korzystając z jednego z powyższych sposobów. Warto pa­miętać, że osuszanie budynków jest działa­niem kompleksowym i zawsze powinno być poprzedzane ustalaniem przyczyn zawilgo­cenia oraz opracowaniem odpowiedniego programu osuszania.